ΜΕΤΑΞΥ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ

1990-1991: Μετά το διπλό «σοκ και δέος» της ελληνικής Αριστεράς το 1990, της κατάρρευσης των σοβιετικών κοινωνικών σχηματισμών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και των συγκυβερνήσεων της «ενιαίας Αριστεράς» με την επάρατο Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ, το κυοφορούμενο κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα της περιόδου φάνηκε να βρίσκει την κατάλληλη αφορμή για να λάβει πολιτική μορφή. Η αριστερή διαφωνία της ΚΝΕ-ΝΑΡ, η αντι-συναινετική αντι-συνδιαχειστική γραμμή και φυσιογνωμία των Αριστερών Συσπειρώσεων και ο ιστορικός Ρήγας Φεραίος ήταν η απροσδόκητη συνάντηση της εποχής με πολιτικό τέκνο τα δυναμικά ανεξάρτητα αριστερά σχήματα της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης και την ενιαία καταγραφή του μπλοκ των καταλήψεων στις φοιτητικές εκλογές του 1991. Η ΕΑΑΚ έχοντας ως πλαίσιο ενοποίησης την αντιπαράθεση με την στρατηγική του κεφαλαίου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, απέδειξε και αποδεικνύει με τον πιο περίτρανο τρόπο πως τα πολιτικά ρεύματα και οι διαφορετικές οργανώσεις μπορούν να συμπράξουν και να γίνουν δύναμη ισχύος στους αγώνες του φοιτητικού κινήματος και συνολικά του κινήματος της νεολαίας. Κόντρα στις επίσημες φοιτητικές παρατάξεις – ιδεολογικοπολιτικά «γκέτο» της νεολαίας∙ κόντρα στη συναινετική γραμμή του ΚΚΕ που οδήγησε στις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα.

 Μπορεί να πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, ωστόσο ανάμεσα στις δύο περιόδους εμφανίζονται, πολλές ομοιότητες. Αρχικά στο επίπεδο της κυρίαρχης αφήγησης του αντιπάλου,που τότε ήταν για εκείνους το «τέλος της ιστορίας» , το τέλος της εποχής των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων και σήμερα είναι η εποχή των αντιιστορικών διλημμάτων του ΕΥΡΩ ή χάος, μνημόνιο η χρεοκοπία κτλ. Κυρίως όμως οι ομοιότητες παρουσιάζονται στις διεργασίες του κόσμου της αριστεράς και του κινήματος που όπως τότε έτσι και σήμερα αναζητούν λύσεις κι απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που με κυνικό τρόπο εμφανίζονται στον καιρό της κρίσης και των ασκούμενων μνημονιακών πολιτικών και στα οποία η επίσημη αριστερά αδυνατεί να δώσει σαφείς απαντήσεις. Από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ με τη συνδιαχειριστική πολιτική του εντός της ΕΕ και με την επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων και από την άλλη το ΚΚΕ με τη στείρα άρνηση του σε κάθε αγώνα που ξεσπάει αφού όλα θα λυθούν με την ενίσχυση του κόμματος και την έλευση της λαϊκής εξουσίας, δημιουργούν όλο και μεγαλύτερα ρεύματα αμφισβήτησης στον κόσμο του κινήματος ο οποίος αναζήτα διέξοδο από την κυρίαρχη πολιτική κι απαντήσεις από την αριστερά.  Προϊόν όλων των παραπάνω  αποτελεί η δημιουργία νέων σχηματισμών, που «σπάνε» από τη ρεφορμιστική αριστερά αναζητώντας τρόπο υπέρβασης των αδιεξόδων αυτών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της λογικής αποτελεί κι η διαμόρφωση του ΑΡ.ΔΙ.Ν. που προέρχεται από πρώην αγωνιστές της ΑΡ.ΕΝ. κι ανένταχτο κόσμο που βλέποντας τις ανεπάρκειες και τη δεξιόστροφη πολιτική ΣΥΡΙΖΑ και ΑΡΕΝ, επέλεξαν τη δημιουργία ενός νέου μορφώματος, που θα υπερβεί τους υπάρχοντες σχηματισμούς της αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια σε μια κατέυθυνση συγκρότησης ενός ευρύτερου αριστερού μετώπου της νεολαίας.